Lekcija 2.18. - Sekundarne memorije: poluvodičke
USB flash disk
USB flash disk, poznat pod različitim drugim imenima, je uređaj za pohranu podataka koji uključuje memoriju s integriranim Universal Serial Bus (USB) sučeljem. USB flash disk (u daljnjem tekstu samo ‘USB’) je prijenosni medij i omogućuje ponovno pisanje, a fizički je mnogo manji od optičkih diskova. Većina teži manje of 30 grama. Od siječnja 2013., dostupni su USB-ovi do 512 GB. Krajem 2013. postaje dostupan USB od 1 TB. Planirani su USB diskovi veći od 2 TB. Neki dopuštaju do 100 000 krugova pisanja i brisanja, ovisno o tipu memorijskog čipa kojeg koriste te imaju 10 godišnje vrijeme pohrane.
USB se često koristi za istu svrhu kao i CD, a to je pohrana, back-up podataka i transfer datoteka. No, manji su, brži i imaju veći kapacitet te su pouzdaniji jer nemaju dijelova koji se miču. Imuni su na elektromagnetske smetnje i ne oštećuje ih površinska ogrebotina (za razliku od CD-a).
Sve do 2005. većina je stolnih računala i laptopa imala diskete, ali su napuštene zbog malog kapaciteta u odnosu na USB.
USB disk koristi USB standard masovne pohrane, podržan od strane modernih operacijskih sustava, kao i mnogih BIOS boot ROM-ova. USB disk s USB 2.0 podrškom može spremiti više podataka i prenijeti brže nego mnogo veći optički diskovi kao što su CD-RW ili DVD-RW, a može se i čitati od mnogih drugih sustava: Xbox 360, PlayStation 3, DVD player, te drugih uređaja koji se nose u ruci: tablet računala, smartphone i sl.
Obično je pet dijelova flash diska:
Standard-A USB priključak– omogućuje fizičko sučelje računalu domaćinu
USB kontroler masovne pohrane – mali mikrokontroler s malo ROM-a i RAMA-a na čipu
NAND čip flash memorije– pohranjuje podatke (NAND flash se obično koristi u digitalnim kamerama)
kristalni oscilator – producira glavni 12 MHz signal sata uređaja i kontrolira izlazne podatke kroz sklop za faznu sinkronizaciju.
poklopac – obično se radi od plastike ili metala, te štiti elektroniku od mehaničkog stresa.